ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ

Γραφείο μασίφ από ξύλο μαονιού

με τέχνη μαέστρου περίσσια σκαλισμένο

μιας ένδοξης εποχής, αλλοτινής,

στέκει τώρα σε μια γωνιά λησμονημένο...

Ένα κερί χλωμό, μισολιωμένο,

στάζει δάκρυα θολά και σκουριασμένα

πάνω στο χάλκινό του κηροπήγιο αφημένο,

φως θαμπό, ξεψυχισμένο.

Στο βάθος ένας πίνακας μουντός

θάλασσας άγριας, νεαρής, φουσκωμένης,

στη χρυσή κορνίζα του περίτεχνα βαλμένος

με τα όνειρα του χθες μας στολισμένος,

που κάποτε ήσαν άτια καθαρόαιμα κι ανήμερα

- σήμερα στέκει κι αυτός βουβός και σαστισμένος.

Κι εσύ, χρόνια ολάκερα αλλού το βλέμμα καρφωμένο!

Σε χάρτες, πυξίδες, κουμπάσα και πορείες

Κι η Υδρόγειος δεσπόζει τόσο προκλητικά εμπρός σου!

μια μπάλα στα όνειρά σου πως είναι η Γη, θαρρείς,

στην αγκαλιά σου ολόκληρη χωράει,

να τη σφίξεις τρυφερά σε καλεί

και νομίζεις πως μπορείς

μα αυτή, άμμος μέσα απ’ τα δάχτυλα γλιστράει,

στάχτη, μέσα απ’ τη βιοπάλη,

σα σκόνη καταρτιού καμένου

όπως της νιότης σου τα χρόνια,

γκρίζα πια, πανιά ιστιοφόρου ξεφτισμένα.

Κι η Υδρόγειος, μέσα στη δίνη της ρουτίνας

Ακόμη φαντάζει ολόλαμπρη εμπρός σου -

στη χούφτα σου ολάκερη, φαντάζεσαι, χωράει

να την κρατήσεις πασχίζεις, μα – αλί! - ματαιοπονείς

αυτή πάντα σαδιστικά σου ξεγλιστράει…