ΙΙ.

Στα μέρη σου πλανάται η σιγή

αγέρωχης, αδούλωτης ψυχής

κι ο αγέρας που σε διαπερνά ριγεί

από δέος κλασικής εποχής.

Νερά καθάρια, διαυγή

χιμούν από κρυστάλλινες πηγές

και μελωδίες αντηχούν στη γη

κλείνοντας όποιες εσώτερες πληγές.

Νέκταρ κυλάει στα ρυάκια σου

κι αμβροσία ρέει απ' τα κλαριά σου -

κανένας δε μένει ασυγκίνητος

εμπρός στη θεία ομορφιά σου.

Απόθεμα απαράμιλλου μεγαλείου

λάμψη χύνεις παντού υπέρλαμπρου ηλίου

σα θρόνο μεγαλόπρεπο αποτελείς του ιδίου

του πατέρα του ουράνιου βασιλείου.

Όσες και αν μού 'δινε ο Θεός ζωές

πραγματικά ποτέ δε θά 'ταν αρκετές

για ν' ατενίζω τις μαγευτικές,

απίστευτα μοναδικές σου ανατολές!

ΙΙΙ.

Αθάνατοι θεοί κοιμήθηκαν στην τρυφερή αγκαλιά σου

ήρωες ζηλευτοί τράφηκαν στα σωθικά σου,

Τιτάνες πολέμησαν στα φαράγγια τα κρυφά σου

νύμφες πανώριες λούστηκαν στα γάργαρα νερά σου.

Σώπα κι αφουγκράσου!

Δρυάδες ακόμα πλένουνε τα κάλλη τους στους ποταμούς

- φαντάσου!

Κι ο Παν τις συνοδεύει με τη μαγική

του μοναδικού αυλού του μελωδία μυστική,

σαν πρώτα από την άρπα δουλεμένη

του Φοίβου απαράμιλλα παιγμένη,

στ' αυτιά μας αντηχεί άκρως ερωτική.

Κι οι Σάτυροι στήσαν ξανά τρελό χορό

κι οι θεοί σαν να ξυπνήσαν από ύπνο χρόνιο

- ύπνο γλυκό, ύπνο βαθύ -

στις κλίνες πάνω του θείου όρους

προσμένοντας μήπως και φανερωθεί

η ανατολή μιας άλλης εποχής

σαν κάποτε επικά ηρωικής,

που κάποιος άξιος θα βρεθεί

τους θείους να δρέψει πάλι σπόρους

που είχαν για αιώνες ξεχασθεί

μέσα στης λήθης το βασίλειο, το χθόνιο..