Πέτρα - σύμβολο αιώνων, πηγή ζωής και αγώνων
I
Γη και ουρανόςΠέτρα και πηλός
Εξίσωση ζωής Ύδωρ της Στυγός
Πάνω σου φιλοτέχνησε μνημεία θαυμαστά
στο στήθος σου τα λάξεψε
αρχαίος τεχνίτης μαεστρικά
κι έπλασε αγάλματα θεϊκά,
τείχη κυκλώπεια σύνορα μυθικά.
Πέτρα που αρχαίο πνεύμα δόμησε
ένδοξης εποχής, αλλοτινής
ανεπανάληπτου Χρυσού αιώνα,
πέτρα που ονειρικά οικοδόμησε
τον ασύγκριτα μαγευτικό
τον απαράμιλλα εκπληκτικό
κι ανυπέρβλητα μοναδικό
Ναό του Παρθενώνα!
II
Έκτοτε... η πέτρα κύλησε
τον τύμβο δόλια σφράγισε
μα μέσα τη Ζωή δεν κράτησε
Λόγια πέτρινα, λόγια παγωμένα
βράχια σφουγγάρια ανηλεώς σκαμμένα
απ' τα αφρισμένα κύματα,
τους γιους του Τραμουντάνα,
λόγια πέτρινα, παχιά
που πίστεψες κι εσύ,
και πέτρινη απέμεινε το δείλι η ματιά
θύμα έπεσες -αλίμονο!- κι εσύ
στης παγίδας την ψευτιά...
III
Κόρη μικρή, κόρη πλανεμένη
πέτρα σε ρίξαν στα βαθιά,
γυναίκα πού 'χες την κατάρα
με πρωτομάστορα να είσαι παντρεμένη
διότι με πέτρα χτίστηκε της Άρτας το γεφύρι
- με μόχθο κι αίμα χτίζουν πάντα το γεφύρι -
αίμα και πέτρα, πέτρα και καμάρα
σκόρπια οστά παντού τινάχτηκαν σαν γύρη
πέτρα καίει τα σωθικά στης άμμου το λιοπύρι.
IV
Πέτρα χτύπησε τους πρώτους αδερφούς
Πέτρα και το ανάθεμα που ρίχτηκε στην πόρνη
πάθημα ντροπής, μάθημα δήθεν ηθικής
- και τώρα μένει μόνη.
V
Πέτρα χτύπησε κι η σκαπάνη του αγώνα
μπούκωσε, στόμωσε, μα ακάθεκτα προχώρησε
πάνω στο άμετρα παχύ,
το συμπαγές, αδιαπέραστο
και αντίξοα τραχύ
της εκούσιας απραξίας χώμα
εμπρός στης αδιαφορίας την ισχύ
πάνω στο άτρητα υποκριτικό της στρώμα
Πέτρα – χωριό που δόξασε τον ιερό του ’21 Αγώνα
Πέτρα πάτρια
που λυγμοί αρματολών και σκλάβων
για τέσσερις ολάκερους αιώνες σε ξέπλεναν
με υπομονή ιώβεια, επιμονή αιώνων
ώσπου ήρθε η άγια κείνη ώρα
- προτροπή προγόνων,
εν ονόματι συζύγων και μανάδων -
που ατλάντεια στους ώμους στήριξες
λάβαρο ελευθερίας των κάποτε ραγιάδων…
VI
Πέτρα πού 'φτιαχνε ξερολιθιά
γύρω απ' το σπίτι της γιαγιάς
λευκή από τον ασβέστη
με φράχτη από λεύκες
που κάποτε περήφανα έστεκαν, λυγερές
μα τώρα κείνται χάμω μες στη ζέστη
σαν τις σαΐτεψε ο χιονιάς
και τις μάρανε το ξεροβόρι
κι οι πέτρες εσκόρπισαν στη ρεματιά
ατάκτως ερριμένες
από τη δίνη του ανέμου
της αλλοτριωμένης εποχής μας.
VII
Πέτρα έριξε δια παντός ξοπίσω της
η εποχή η δοξασμένη,
μεγαλείου αλλοτινού,
τώρα κι αυτή μαύρη και σκοτεινιασμένη.
Γέμισε η ψυχή μας λευκά αποκαΐδια
κι η θάλασσα απόμεινε σκεφτική
να ατενίζει ταραγμένη
και φαντάζει άκρως απειλητική
καταπώς έρχεται στο ντόκο
αλλότρια φουρτουνιασμένη...
Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ομώνυμη Ανθολογία του Πανεπιστημίου του Χορτιάτη και απαγγέλθηκε από την εικαστικό Μαρία Δημητριάδη στην εκδήλωση "Λόγου & Πάθους... Ενατένιση" καθώς και στο Θέατρο της Ημέρας του Λάκη Κουρετζή σε θεατρική απόδοση.